Veteriner Hekimlik eğitim süreci kadar mesleği uygulamakta çok zor. Öncelikle bir hekim, sonra bir psikolog ve ne yazık ki bir tüccar olmanız lazım. İşin hekimlik kısmı bizim için en kolay olan kısım. Beş yıl boyunca hekim olmak için eğitim alıyoruz. Tabi bu eğitim okuldan sonra da devam ediyor. Ama bu konuda biz Veteriner Hekimlerin bir sıkıntısı olduğunu düşünmüyorum.
Bir de psikolog olmamız gerekiyor demiştim. Aslında hayvanların psikolojisinden çok iyi anlıyoruz. Bizim sıkıntımız hayvanlarla değil. Hayvanlarla gayet iyi anlaştığımızı söyleyebilirim. Asıl sıkıntı hayvan sahipleri. Hayvanın hastalığını doğru teşhis edebilmek için öncelikle hasta sahibini iyi analiz etmeniz gerekiyor. Hasta sahibinin verdiği bilgiyi doğru analiz edemezseniz hastayı kaybedebilirsiniz.
Hekimlik ve ticaret kelimeleri yan yana kullanıldığında kulağa hoş gelmiyor. Hekimlik kısmı bizim okulu kazandığımızda yapacağımızı düşündüğümüz kısımdı. Ancak işin ticaret kısmını işin içine girince öğrendik. Meslekler öncelikle insanların geçimini sağlamak için yaptıkları iştir. Geçiminizi sağlamak için yaptığınız iş için kamuda istihdam ediliyorsanız ticaret kelimesi hekimlik kelimesinin yanında telaffuz edilmez. Ancak bizim mesleğimiz gibi kamuda istihdamı az olan meslekte ticaret bazen mesleğin önüne geçebiliyor. İşte Veteriner Hekimlerin sağlık sınıfından kabul edilmemelerinin sebeplerinden birisi bu diye düşünüyorum. Mesleğin toplum gözünde değeri parayla ölçülüyor.
Aslında ticaret meselesi meslektaşlar arasında rekabete yol açmasından dolayı da mesleğe zarar vermekte. Burada bazı meslektaşlarımızın etik olmayan davranışlar içine girmesi toplum önünde mesleğin zarar görmesine sebep olmuştur. Ayrıca vatandaş ile direk para alışverişi de mesleğin itibarını zedeleyen unsurlardan biri olmuştur.
Mesleğin yaşadığı sorunların üstesinden gelmek için Veteriner Hekimlik mesleğinin tüm paydaşlarının bir araya gelerek mesleğimiz ile ilgili yaratılan ön yargıları değiştirmek için ortak politika geliştirilmelidir. Mesleğin düzgün tanıtımı ile ilgili kamu spotu ve basın toplantıları yapılmalı. Geleceğimiz olan çocuklara meslek bizler tarafından doğru bir şekilde anlatılmalıdır. Şunu iyi bilmeliyiz ki kendimizi anlatabildiğimiz kadar anlaşılabiliriz. Biz kendimizi anlatmazsak başkaları bizi kendi penceresinden anlatır. Bu kısır döngüden çıkamaz “bizde sağlıkçıyız” demekten öteye gidemeyiz.